Hızlı çok hızlı...

Merhaba,

Yakında evin boyanmasını planlıyoruz. Bu arada evde ufak tefek eşya değişimleri olmasını da istiyorum. Bu değişimlerden ilki haşatı çıkan oturma odamız, ikinci de kızımın odası...

Hayalimiz pembe arabalı bir yatak...

Araştırmalarımı yaptım büyük ihtimalle Ferinay mobilyadan alacağız. İnşallah çok güzel olacak miniğimin odası. Tam hayallarindeki gibi...

Bu kızın araba merakı nereden mi geliyor, eee tabiki babadan...

Bu da babamızın hayali ama sanırım sadece oyuncağını alabiliriz yada varsa birebir boyutta çift kişilik yatağını :)))

Annesinin minik yardımcısı

Merhabalar,

Nerdeyse her Cuma iş dönüşü uğrarım Aydınlıdaki meşhur yufkacıma...

Sonra o yufkalar güzel bir "peri" tarafından Cumartesi yada Pazar kahvaltısında yenilmek üzere mis gibi böreklere dönüştürülür :))

O peri kim mi...

Tabiki en önemli görevi yapan benim güzel şirinim :)))

Çikolata Sevdası

Merhabalar,

Son zamanlarda favorimiz Dr. Oetker Volke :))

Akşamları yemekten sonra kızımla hem aktivite yapıyor, hem deli gibi eğleniyor hem de ardından leziz kekimizin tadını çıkartıyoruz...

Sıralamayı veriyorum...

Kek karışımı kaba dökülür
Karışım biraz kaşıklanır mideye indirilir
Ardından diğer malzemeler ilave edilir (yumurtalar kırılır, süt ve yağ dökmeden eklenir)
Döke saça karıştırılır
Ardından karışım kaba dökülüp fırına verilir
Veeeee
Karışım kabı ve kaşıklar güzelce temizlenir :)))


Nasıl mı işte böyle...

Küpelendik...

Bir süredir aklımdaydı Alara'nın kulaklarını deldirmek...
Birçok kişi geç kalınmış olduğunu iddia etse de biz kızımla konuştuk, ona kulağını nasıl deleceklerini, azcık acıyacağını ama sonra hemen geçeceğini anlattım. O da kabul etti...

Olaylar aynen konuştuğumuz gibi oldu, kuzucuk birazcık ağladı hatta bana "annecim biraz acımadı çok acıdı" diye sitem de etti ama sonra her şey normale döndü...

Şimdi 10 günlük sürenin bitmesini ve hello kiti' li küpeleri takmayı hayal ediyoruz :)))

23 Nisanda Ispartadaydık...

Merhabalar,

Gurbette yaşayanlar iyi bilir hafta sonu tatili ile birleşen her tatil uzaklara sevdiklerinizin yanına taşır sizi...

Yine öyle oldu ve Salı gününe gelen 23 Nisan tatili öncesinde alınan 1 günlük izin sayesinde düştük yollara...

Aslında Alara hastaydı ve biraz teraddütlüydüm ama sonuçta gidilen evde 2 tane doktor olduğundan korkmadan çıktık yollara...

Alara almış olduğu ilaçların ve verilen Ventoli' nin etkisi ile neredeyse yolculuğun tamamında uyudu. Biraz hızlı gidince hesapladığımızdan kısa bir sürede vardık Ispartaya...

Gerisi her zamanki gibi rüya gibiydi...

4 çocuk, 4 yetişkin ve bolca curcuna...

Ama gerçekten çok güzel bir tatildi...

Kuzucuğum kuzenleri ile doyasıya eğlendi. Hastalığını bile unuttu neredeyse...

Okula Alışma Çalışmaları...

Herkese merhaba,

Son yazımı 15 Nisan' da Alara' nın okula başladığı gün yazmıştım aradan neredeyse 1 ay geçti...

Kısaca özetlemek gerekirse henüz okula tam olarak alışmış sayılmayız :( Sabah ağlamalarımız var henüz. Sizi çok özlüyorum ama ben diye başlayan ve hıçkırıklarla devam edip insanın içine oturan duygu sömürüleri :(((

Ama biliyorum ki bu süreci de atlatacağız. Daha önce atlattığımız onlarca farklı süreç gibi...

Şimdi biraz da detaya girmek istiyorum. İlk gün için yazdığım yazıda Alara' nın beklemediğimiz bir şekilde olayı kabullenmiş görüntüsü beni gerçekten çok şaşırtmıştı. Şerife teyzesini hiç sormamış yada durumu hiç yadırgamamış olması garip te gelmişti aslında ve ilk bomba 2. günün sabahında geldi.

Minişime sabah uykusu çok tatlı gelmiş olacak ki "Annecim ben çok hastayım bugün okula gitmesem olmaz mı" diyerek beni ikna etmeye çalıştı. Yemedim tabi :)))

Sonraki günler de benzer geçse de ilk ağlama Perşembe günü geldi. Sabah okula gitmek istemediğini resmen haykırdı bize ağlayarak. Dinlemedik tabiki onu zira başka şansımız da yoktu...

Perşembe günü okuldan geldiğinde hasta gibiydi. Burnu akıyordu. Cuma sabahı her zamanki gibi gitmek istemiyorum dese de onu bırakıp işe gittim ama kreşten arayıp çok kötü olduğunu hatta bayılmak üzere gibi göründüğünü söylediler. İşten eve giden 20 dakikalık yol uzadıkça uzadı gidene kadar...

Neyse ki müdehalelerim sayesinde biraz toparlandı. O haftasonu 23 Nisan tatili için ablamlara Ispartaya gittik. İşte o gün bu gündür her sabah ağlama ve duygu sömürüsü ile gidiyor okula...

Ben ise ona güçlü görünmek için kreş kapısında ama mutlaka okula gitmelisin nutukları atıyor, yalvarmalarına kulak asmadan dönüp arkamı gidiyor, henüz köşeyi dönmeden gözlerimden süzülen yaşlara hakim olamıyorum...

Okul çıkışında neşeli oluyor genelde ama sabahtan verilen sözleri tutup markete, lunaparka, site bahçesindeki parka yada at binmeye gidiyoruz sürekli :)))

Kızım bu yazıları okuyacak kadar büyüdüğünde ise bu günlerini sadece gülümseyerek hatırlayacak...
Ben ise bu günlerin geçmesi için dua ediyorum sürekli...

Tavsiyeleri olan varsa lütfen benimle paylaşşın...