Her zaman söylediğim gibi zamanında yazıya dökemeyince bazı anılar hafızadan uçuveriyor...
Neyse ki Allahtan notu sakladığım için hafızam tazelendi ve şimdi yazıya döküyorum :))
Birkaç hafta önce iş çıkışıydı...
Bir akşam önceden ertesi gün akşam yemeğinde dışarıya çıkmayı kararlaştırdığımız için eşim Alara' yı okuldan almış ama eve gelmek yerine beni parkta beklemeye karar vermişler. Alara parkta oynarken eşim de bir bankta telefon görüşmesi yapıyormuş.
Aradan çok geçmeden görüşmesi bitince eşim sağa sola bakmış ama Alara' yı görememiş. Ardından önce parkı, sonra site ve binaların çevresini dolaşmış ve bulamayınca telaşlanmış. Aklına gelmiş acaba ben geldim ve beni görünce yanıma gelip birlikte yukarı eve mi çıktık diye ve koşa koşa yukarı çıkmış.
Bir de bakmış ki kapıda bir not...
Sonradan işin aslı çıktı tabi ortaya...
Babasını göremeyen Alara tek başına asansöre binmiş, bizim kata çıkmış asansörle, ardından zile basmış ama açan olmayınca ağlamaya başlamış.
Sağ olsun komşu sesini duyunca kıyamamış ve eve almış :))
Eşimin yaşadığı stres ve bu not da bu aksiyonun kalanları olmuş....
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder