Doğum ve tanışma...

Sabah saat 06:00 da saatim çalmadan kendiliğimden uyanmıştım. Deliksiz uyumanın sayesinde inanılmaz dinçtim. Elimi yüzümü yıkarken oturma odasından gelen seslerle şaşırdım. Birde ne göreyim annem ve kayınvalidem daha henüz sabah bile olmadan uyanmış ve benim için dua etmeye koyulmuşlar...
Onların heyecanı yavaş yavaş bana bulaşıyor elim ayağım dolaşmaya başlıyordu...
Herşeyi son kez kontrol ettik...
Önce annem, sonra kayınvalidem, en son ben...
Devrim aramızda sakinliğini koruyan tek kişiydi (Her zamanki gibi)
Bense birtürlü evden çıkamıyordum neden mi tek tek tüm odaları dolaştım ve evimizin sessiz odalarına son kez baktım... 2 gün sonra bu odalar kızımın çığlıkları ile çınlayacaktı...
Herşeyin tam olduğuna kanaat getirip yola çıkacaktık ki telefonumun evde kaldığını zannedip Devrimi eve yolladım. Devrim telefonu bulmak için telefonumu çaldığınca ise çantamdan gelen telefon sesiyle kendime geldim :))
Hastaneye yaklaştıkça artan heyecanım serviste Sema Hanımı görünce maksimuma çıkmıştı...
Saat 07:30 du ve hastaneye yatışım gerçekleşti.
309 numara...
Hayatım boyunca bu oda numarasını hiç unutmayacağım sanırım...
Operasyon için kıyafetlerimi giydim. Tüm hazırlıklar tamamlandı...
Ve....
İşte gidiyorum...
Kolidorda gözüm saate takıldı...
Saat 07:51...
Gidiyorum ve kızımla geri döneceğim...

Aradan ne kadar süre geçti bilmiyorum...
Ameliyattan sonra narkozun etkisi geçene kadar ayılma odasında bekliyormuş hastalar
Bende beklemişim...
Ne kadar bekledim bilmiyorum....
İşte kendine geldi dediklerini hatırlıyorum...
Geçmiş olsun diyorlar sadece kafamı sallıyorum...
Asansörü hatırlıyorum ama gerisi kopuk...
Asansörde kızım ya sakatsa diye düşündüğümü hatırlıyorum...
Niye öyle düşündüm hatırlamıyorum...
Odaya girişim, giyinişim, yatağa yatışım kayıp...
Ne kadar süre geçti bilmiyorum...
Gözümü açtığımda odadaydım...
Devrim, annem ve kayınvalidem yanımda...
Kızımı soruyorum.
Gördünüz mü, güzel mi, sağlıklı mı diyorum...
Nerede diyorum...
Şimdi getirirler diyor annem...
Sabırsızlıkla bekliyorum...
Ne acı hissediyorum ne de ağrı sadece merak ve heyecan var...
Veeee kapı açılıyor...
Azra hemşirenin kollarında minik kızım geliyor...
Doğum kilosu 3.680 boyu 49 ama bana minicik geliyor kızım...
Minicik ama o kadar güzel ki...
Hayatımda gördüğüm en güzel bebek sanırım :)))
Yatakta hafifçe doğruluyorum...
Elimin üzerindeki turnike canımı acıtıyor. Karnımda kum torbası varmış. Ağırlığını hissediyorum...
Hadi annesi kızını beslemeye hazır mısın diyor hemşire...
Hazırım diyorum ve kızımı kucağıma alıyorum...
Ağlamak geliyor içimden...
Ama ağlamıyorum...
Kızımı doğru tutmam için yardım ediyorlar...
Sonunda becerebiliyorum...
Kızım kollarımda gözlerimi kapatıyorum...
Hamilelik maceram bitiyor ve hayatımın sonuna kadar sürecek olan yeni bir mareceya başlıyorum...
Kızım kollarımda gözlerimi kapatıyorum...